Brazil

Iguazu'da ilk gun Brezilya Milli Parki'na gittik, ki ne iyi ettik. Dunki yazida da bahsettigimiz gibi, selaler hakikaten harika, hatta soylentiye gore guncel dunya mirasi/harikasi mevkilerden biri. Inanilmaz bir doga harikasi ve resmi olsa-olmasa bile dunya mirasi bir mevki olmayi fazlasiyla hak ediyor.
Gel gelelim, sehrin diger tarafindaki eski selalenin, Guaira'nin durumuna.
Sehrin diger ucunda ise, bir selalenin selefi olan, dunyanin en buyuk barajlarinda biri bulunuyor, ve sehrin diger turistik harikasi da bu yapi! Adi Itaipu Hidroelektrik Santrali.

Brezilya ve Paraguay tarafindan yuzde 50-50 ortaklasa insa edilen bir baraj bu. Dunyada toplanan su miktarina oranla uretilen elektirigin en fazla oldugu baraj. Bizim politikacilarin deyisiyle dunyanin en verimli HES'i. Brezilya'nin en buyuk sehirlerinin elektrigi buradan saglaniyor. Paraguay'in hakki ise tum ulke ihtiyacindan cok fazla oldugu icin, uretilen enerjinin Paraguay'a ait olan miktarinin tamamina yakini, Brezilya'ya geri satiliyor. Neticede alan memnun, satan memnun. Satan memnun cunku, uretilen miktar, ihtiyacinin cok cok ama cok fazlasi, fazlasini da geri satarlar tabiki. Alan memnun cunku, ihtiyaci hakikaten cok fazla.

Bu noktada Brezilya biraz daha sansli, cunku ayni bolgede iki tane selalen olunca, artik birini elektrik uretimine feda edip, digerini de turizme acabilirsin. Evet, konumu itibariyle Brezilya'nin boyle bir avantaji varmis, bir selaleyi elektirige, digerinin de turizme adamislar. Malum Brezilya'nin doga konusunda ne tutumda oldugu dunya capinda biliniyor.

Ama insan oturup bir dusunmek istiyor. Eger barajin kuruldugu selale bugun akiyor olsaydi, herhalde Iguazu kadar muhtesem bir manzara sunardi. Turistler, bir gun Iguazu'ya, diger gun ise Guaira'ya gitmek icin can atarlardi. En azindan biz, Iguazu'yu gordukten sonra, bolca can atardik...o kesin!

Okunmasi tavsiye olunan gercekler:
http://www.internationalrivers.org/es/node/1611 (Farewell, Seven Falls)

Donus yolunda tiklim tiklim bir otobuste, tum bunlari dusunmeye basliyoruz ve icimizi bir huzun ve hayalkirikligi kapliyor.

Kaldigimiz eve geri dondugumuzde ise, evsahibemizim torunu Vinicius aksam yemeginde bize katiliyor. Kucuk olduguna kanmamak lazim, Masallah afiyette kendisi, hazirladigimiz makarnanin yarisini bitiriveriyor, masum ve naif enerjisiyle etrafina mutluluk saciyor... Afiyet olsun.

Su candir!

Iguaçu ya da Iguazu cesitli kaynaklarin olmeden gorulmesi gereken doga harikalari arasinda yer aliyor. Brezılya ıle Arjantin'in sinirini olusturan bu selaleyi Lonely Planet rehberimiz her iki ulkenin sayfasinda ayri ayri anlatiyor, oyle ki acaba abartiyor mu hissi yaratiyor?

Halihazirda Brezilya'da oldugumuz icin biz Iguaçu'ya ilk onlarin tarafindan gittik. Selaleyle ayni adi tasiyan kasabadan halk otobusuyle Doga Parkina ulastik. Milli parkin icinde cizili rotaya sizi otobusler ulastiriyor, belli noktarda inip, izleme teraslarindan selaleyi ve dogal hayati gozlemek mumkun. Cesitli doga turlarini yapmak ya da spor parkurlarini tamamlamak ayri uzmanliga ve ucrete tabi.
Tum bu on bilgiler, cizili rotalar ve daha once duyduklarimiz Iguazu'ya yaklastikca ucuyor, yerine Iguazu kendi bilgilendirmesini yapmaya basliyor.

Koyu yesilin binbir tonunda degisen doga, havanin isisi ve kokusu bize hosgeldin diyor.

Selaleyi ilk kez uzaktan bir butun olarak gorecegimiz patikada yol alirken, bu sefer karsilamaya hayvanlar katiliyor. Turlu renk ve dokuda kelebekler, burnuyla toprakta yeni dogmus yavrularina yemek eseleyen quatiler, ve uzaktan secebildigimiz gagasiyla tukanlar.. Arada gorunur gorunmez kertekele ve dev surungenler de var ama kamuflaj zaten onlarin isi ))

Gordugum ilk selale de her halde bu diyerek fotograf makinama saldiriyorum, oysa on adim otesinde daha buyugu, sonra daha buyugu ve niceleri karsima cikiyor.

Patika kivrildikca yaklasik 280 dereceye yayilan ve bizi saran bir selaler oruntusu tam karsimizda.. Agzim acik, kucuk dilim disarda bu sahneyi izliyorum. Ani fotolari bizi kendimize getiriyor.

Dogal park oyle tasarlanmis ki islanmadan yani selalenin bogrune girmeden donmek yok. Iyi ki de boyle selaleyle ustunden gecen ve bizi karsi karsiya birakacak olan kopruden yol aldikca nem su damlaciklarina sonra da selaleden gelen yagmura donusuyor. Uzerimize Iguazu yagdikca cocuklar gibi sen ve mutlu oluyoruz! Sadece biz degil herkez ciglik cigliga, mutlu kahkaha dolu...
Mutlu eden, coskulu enerjisine sapka cikarip, islandikca Iguazu'ya daha da yakinlasiyoruz...

Gerisi kendiliginden geliyor, basta yapmayiz herhalde dedigimiz Macuco Safariye hemen kaydoluyoruz. Amac iguazu'ya daha da dokunmak, icine, kalbine kadar gitmek, bir olmak!

Nitekim elektirikli arabalarla yagmur ormaninin icinden yol alip, ardindan bizi teknelere ulastiracak yolu hevesle yuruyoruz. Cok islancaksiniz aykkabilarinizi dahi cikarmaniz tavsiye olunura uyup, can yeleklerimizi giyip diger onbes kisi ile tekneye oturuyoruz. Bu, kaptani yuksekte oturan nehir botlarindan biri. Selaleye bekledigimizden uzaktayiz. Nehirden yol alirken raftingin bu nehirde neden populer oldugunu daha iyi kavriyoruz. Etrafta gordugumuz beyaz balikcillar da cabasi. Selaleye yakinlastikca suyun sesi de yukseliyor!! Kaptanimiz hazirmisiniz diyor ve direk tekneyi selalenin altina suruyor. Gozlerimizi acmaya calismak nafile. Dev saganagin altinda ciglik cigliga kaliyoruz. Arada bizimle selale altina giren kuslar ve kelebekler icimizi daha da hafifletiyor..suyun sidetiyle islandikca yumusacik oluyoruz.. Artik duygu sonsuz teslimiyet.

Tekrak gunese cikinca ilk urperti bize gercek hayati hatirlatiyor. Ayni bungee jumping yaptigimda yukarida popalanan adrenalinin asagiya inerken azalmasi ve ben ne yaptigimin anlik idrakinde oldugu gibi..

Teknede bizim disimizda tahmini 65-75 yas arasi NYC central park cevresinden bir grup var. Bir broadway showunda, hatta kendileri sahnede gibiler. Bir daha bir daha diye tempo tutuyorlar. Hatta biri ayaga kalkip bir tirad atarcasina seleye meydan okuyor, yine saldirmak/kavusmak icin cagrida bulunuyor. Sonunda istegi istegimiz oluyor. Ve bir daha islaniyoruz.

Geri donus yolunda suratimizda koca bir gulumseme yapisik parki terk ediyoruz!

Evet Iguaçu candir! Su canandir!!!

Under the white flourescent Hotel Blumenau sign, 3 am in the morning on the dimly lit deserted street, despite the receptionist's warning about the streets not being so safe at this time of the day, I light up a long craved cigarette. Two drags in to it and I see a biker heading my way on a one way street in the wrong direction. Gazing me like a pray thru his biker helmet, he rolls pass thru me, goes another 10 meters to take the little handicap ramp to get on the sidewalk. Once on the sidewalk, he turns towards me and heads my way. Seeing him so determined to come my way, I nudge myself over to the side a step, to somewhat acknowledge his procession, or rather to be on guard? He stops right in front of me, nods and reaches down to the pouch on the side of his bike. Expecting anything to come out of that khaki drag pouch at this moment, I stand still, guard-less and hopeless, I shall say. A second later he hands me the morning paper delivery for the hotel wrapped in a clear plastic bag, "obrigado" he says, turns around and disappears in the dark of the night.
I sigh, take one last drag and walk over to the trash can to deposit my cigarette butt, thinking who else would stop by in the wee hours of the night in Curitiba at Hotel Blumenau?
Due to a massive accident on the highway, which delayed our bus by 7 hours, we ended up getting to Curitiba about an hour before this incident. The whole trip was supposed to last 6 hours but ended up being a 13 hour misery for most passengers, but for some it was a great opportunity to start flirting Brazilian style.
So getting in town very late meant that our Airbnb host was fast asleep, would not hear the doorbell and would not answer her phone. Hopeless and extremely tired, we decide to head downtown looking for hotels. Our taxi driver sympathizes and takes us on a traffic free after dark city tour. After stopping at 3 fully booked hotels we end up at Hotel Blumenau, where once again we hit the language barrier and get sent to a single single bed room. A quick hand-drawn sketch of a double bed secures us a room with a real double bed and once in the room, we pass out in an instant.
Curitiba is a great town, not just because Alex is from there, but the municipal market is one of the best in terms of selection and service we have seen in a while.

The "Eye" building; Oscar Niemeyer Museum; is iconic, and is extraordinary in terms of serving the public art and culture.
Automobile museum hosts a couple of old F1 vehicles along with a selection of Brazilian made cars, American classics and a great set of Ford Ts.

In the old town, there are tons of great little bars that serve "artisan brews" and fantastic burgers!

There is an Italian 'hood, where no one speaks Italian but great pizzas are served; a Polish 'hood, which we did not visit but assume jokes are permanently there; a large German contingent at a biergarten that looks like it was teleported straight from Schwarzwald, Gemany with decor and food, but serves local beer!
Curitiba is definitely more than a pitstop, it is a prime example of efficient urban planning and somewhat eco-friendly approach to what a contemporary city should be like.

Sem Comentarios... See next day

Seyahatimize Brezilya'dan baslama bahanesini veren dugun iki asamali oldu. Once aile ve yurt disindan gelen dostlarin dahil oldugu bir kilise dugunu. Brezilya'da nufusun cogunlugu katolik. Malum Isa kentte tepeden bakiyor ya da kollarinin altinda koruyor...
Dini toren icin saat 17:00'de aliniyoruz. Bu "Brezilya zamaninda" en erken 18:30'da toren baslayacak demek oldugunu artik ogrendigimiz icin hemen eski kentteki katedrale varirvarmaz yanindaki bufe/barda Bohemialarin litreliklerini aciyoruz. Dugun ekibinin rengi ve onumuzdeki gunlerin akibeti torene kadar devrilen siselerden belli oluyor.

Katedraldeki tek dugun bizim katilacagimiz. Ozel olarak ayriltilmazsa bizim belediye dugunleri gibi aileler, misafirler, gelinler sira sira; biri bitip digeri basliyormus.

Iceri girdigimizde barok katedralin bembeyaz ciceklerle suslendigini gorduk. Siralara birakilan program torenin detaylarini yaziyor. Uzun olur diye beklerken tum rituel yaklasik 50 dakikada tamamlaniyor. Nedimeler ve sagdiclardan olusan dugun alayinin girisini aile, damat ve son olarak gelinle babasi tamamliyor. Her birin girisinde org ayri bir parca caliyor. Bach, Purcell, Eric Satie. Konusmalar, yemin, yuzuk derken gelin ve damat kiliseyi terk ediyor. Arkalarinda kalan bizler bu sefer yemek icin otobuslere dolusuyoruz.

Davet icin vardigimiz mekan bize surpriz oldu. Cunku Niteroi'ye giderken eski bir deniz feneri mi diye merak ettigimiz binadayuz. Bina bizim haydarpasa misali kocanan eski limandan kalan tek kose kubbe. Dar bir alanda uc kat yukselen bir sekizgen. Ara katta canli muzik dans, ust katta yemek. Hayat oldu mu bize Bossa Nova )

Dini toreni tamamlayan parti bizim 12. gunumuze denk geliyor. Rio'nun 40 dakika kadar disinda bir golf klubundeydi. Bu sefer daha kalabalik ve Brezilyalilarin agirlikta oldugu bir ekiptik. Gece boyunca bol sekerli kokteyller, samba orkestrasi ve danscilari, rengarenk desenli elbiseleriyle goz kamastiran alimli Brezilya kadinlari ve yorulana servis edilen Havaninas terlikleri geceyi sabaha bagladi..


Her iki geceden ayrilirken insani carpan ise baska bir Brezilya adeti: birer dekor gibi kurulan ve gecenin sonuna dogru konuklar genelde ayrilirken tuketilmeye baslan envai cesit seker, sekerleme, cikolata ve pastalardan olusan bufeler. Ger biri o kadar istah acici ve estetik ki.. Iyi ki bu dugunde bolca cocuk vardi, bufenin hizli acilisini onlar yapti )

Brezilyada beslenme seker, hamur isi ve meyve uzerine kurulu. Meyveler zaten sekerli birde uzerine seker surubu ve onunda ustune pudra sekeri. Bir kase dolusu tropikal seker max. 5 lira) doya doya seker hastasi ol diye. Karbonhidratlari, et ve kizartma takip ediyor. Yerli yemeklerden siyah fasulye, pismis muz ve kapcikli pirinc buldukca guzel.

Balik bol. Son moda sushi. En iyi lokantalar listesinde yerlilerle basabas. Ve tabii "dur" diyene kadar sinirsiz servis edilen turlu turlu eti yeme sansini yakaladiginiz lokantalar var ki ...

Basa saralim, gelin ve damat bir yastikta kocasinlar ve biz de arada buraya yine dostlarla gelelim )